Onder Parijs door!

We zakken verder de Seine af en komen weer door verschillende sluizen. Iedere sluis is anders, de een heeft één of twee openslaande deuren, de andere een valdeur (deze zakt onder water weg) dan zijn er nog sluizen met de deur die in een portaal omhoog gehesen wordt. Soms loopt het water over de sluisdeur en dan staat er een vlaggetje, of een staak op de deur, zodat je weet waar die is. Ook de muren verschillen, ik heb al verteld van de schuine muren, vooral op de Yonne, maar hier zijn er met een rechte bovenrand en daarna schuin. Leuk als je dat niet weet en denkt dat je gewoon aan een rechte muur lig. Ook bedenken ze mooie oplossingen met palen of dwarsbalken die uitsteken. Ook zo’n lekkere binnenkomer, vooral omdat ze scherp zijn.

We overnachten in de monding van de Marne onder de Chinees en er spettert wat regen, als we zitten te eten rommelt het in de verte. Via verschillende appjes horen we dat het in Parijs noodweer is geweest. Bijzonder dat wij nergens last van hebben en aan het randje van de stad liggen.

Gisteren via het Arsenaal de stad in. Dit ging natuurlijk ook weer niet vanzelf. Op de marifoon werd eerst niet gereageerd, maar via een ander kanaal lukte het wel. We moesten permissie hebben om ergens te mogen liggen. Andere jaren kwamen we aan en schutten naar binnen en zoek maar een plekje. Nu moet je het een week van te voren aanvragen en er is geen plek voor ons, lekker is dat. Gelukkig krijgen we wel toestemming om naar binnen te gaan en door te varen. Eerst kanaal St. Martin berg op en dan kanaal St. Dennis berg af. Eén sluis om in het Arsenaal te komen, dan een tunnel onder de Bastille door en deze komt uit in een trapsluis. Dit is een sluis met daarachter direct een volgende om de hoogte te overbruggen. Dan varen we een stukje en weer een trapsluis. Dit tot vier keer toe. (acht sluizen dus) ook nog een klein tunneltje voor de laatste trapsluis. We gaan 24 meter totaal omhoog en hebben veel bekijks. In de tunnel zijn luchtkoepels en die zijn bovengronds verstopt in perken. Als we in het bassin komen waar vroeger altijd plek was, blijkt het een groot waterpretpark geworden te zijn. Vandaar dat we er niet mogen liggen, al zagen wij nog genoeg plaatsen waar wij zouden passen. Naast de sluizen in kanaal St. Martin zijn veel speelplaatsen en gratis sportplekken met soms wel heel uitgebreide apparaten en soms een stuk of vier. Wel goed dat men gratis buiten kan sporten. Al met al blijft het en bijzondere ervaring, ook al hebben we het vaker gedaan. We hebben rond de Sacré Coeur gevaren op ongeveer vier kilometer afstand. Varen stil door een tunnel met boven je hoofd een wereldstad.

 Ach ja, een schipper moet alert blijven. Op kanaal St. Dennis liggen steeds twee sluizen naast elkaar de een is 5.20 meter en de ander 8 meter breed. We krijgen iedere keer de brede sluis, geen probleem dus. Dan opeens moeten we door de smalle en dat doet een herinnering opkomen van Canal St. Quentin jaren geleden dat we klem kwamen , omdat ze niet naar onze breedte wilden luisteren. Nu luisteren ze gelukkig wel, maar we moeten wachten op de beroepsvaart vanaf de andere kant.

We hebben over twaalf kilometer zestien sluizen en twee tunnels gehad. Flink werken en zelfs geen tijd om koffie te maken. Gelukkig konden we tijdens het wachten eten. Na het kanaal St. Dennis komen we terug op de Seine en meren af aan het Île-des-Impressionnistes.

Vandaag begint de dag met een sluis waarmee we geen contact krijgen. Roepen over de marifoon, blazen met de fluit, bellen geen reactie. Na een uur komt er opvaart en krijgen we een groen/rood licht. Grr. Reageer dan op de marifoon, zodat we weten dat we gezien zijn. Dat we moeten wachten alla, dat calculeer je in, maar dan weet je waar je aan toe bent.

We eindigen vandaag bij Conflans-Ste.-Honorine. We wandelen door smalle, steile straatjes en komen bij het scheepvaartmuseum. Dit is in een kasteel met een groot park erbij. Als je hier misschien eens komt, het is de moeite waard.